آیزاک نیوتن فردی خوش مشرب نبود؛ رابطه اش با دیگر آکادمیسین ها بد بود و بیشتر واپسین دوران زندگی اش به منازعات و درگیری های داغ سپری شد. بیوگرافی نیوتن در واقع کاتالوگی از علائمِ اختلال دو قطبی (یا افسردگی جنون آمیز) است؛ بیماری که بیشتر عمرش به آن مبتلا بود. نویسندگانِ داستان های عاشقانه اغلب افسردگی جنون آمیز را «بیماریِ افرادِ نابغه» می نامند، درحالیکه افراد دیگر آن را عنصر حیاتی برای جذابیت در نظر می گیرند.

چنین استدلال شده که افسردگی، انسان را به یک کمال گرا تبدیل می کند و جنون ، ایمان به استعدادهای خود و نیاز به ثبات را افزایش می دهد. نیوتن در اوایل عمرش نشانه هایی از افسردگی جنون آمیز را از خود نشان داد؛ او یک کودکِ تنها بود که در بازی ها به کودکان دیگر ملحق نمی شد. او بیشتر وقت خود را به تنهایی سپری می کرد، آسیاب، ماشین، ارابه و چیزهای دیگر می ساخت. او بسیار عصبانی، خودپسند و برتر بود. او نسبت به دوستان و خانواده اش رفتاری خشم آلود داشت.

او بعدأ خاطر نشان کرد: «پدر و مادرم را تهدید کردم که آنها را همراه با خانه می سوزانم». نیوتن همچنین وقتی فهرست بلند بالایی از «گناهان» و خطاهای خود را تهیه کرد، در دوره ی پشتیمانی فرو رفت. فهرست او عبارت بود از: ضربه زدن به خیلی ها، مشت زدن به خواهرم، کج خلقی با مادرم. خلق وخوی خشونت آمیز او وی را بدنام کرد و وقتی نیوتن برای رفتن به کمبریج منزل را ترک کرد، هم سن و سالان و خدمتکاران خوشحالی کردند.

در کمبریج، از میان دانشجویان، نیوتن فقط یک دوست پیدا کرد. یادداشت های او در مورد سال های کالج، اضطراب، ترس، ایده ی بد در مورد خودش و افکارِ خودکشی را نشان می دهد. پس از اینکه نیوتن به همکاری با دانشگاه کمبریج مشغول شد، همچنان اختلالِ اپیزود مانیک را از خود نشان می داد و اغلب فراموش می کرد غذا بخورد. چنین رویدادهایی معمولأ با افسردگی همراه بودند و هرگونه انتقادی در مورد کارهایش او را عصبانی می کرد. در نتیجه، او از انجمن علمی خارج شد و از ادامه ی تحققیقات خود صرف نظر کرد.

علی رغم موفقیت و شناختِ نیوتن، از قرار گرفتنِ کارهایش در معرضِ انتقادهای دانشمندان دیگر می هراسید. او حساب دیفرانسیل وانتگرال را مخفی نگه داشت، تا زمانیکه لایب نیتز ادعا کرد او اول آن را کشف کرده است و اگر همکاریِ دوستِ منجم او ادوارد هالی نبود، نیوتن احتمالأ نمی توانست مهمترین کارش یعنی کتاب «اصول ریاضی» را منتشر کند. بر سر آنکه چه کسی این کشف را زودتر انجام داد، جنجالی بزرگ به پا شد و دانشمندان با تمام قوا به جانبداری از یکی از این دو رقیب پرداختند، اما خوب است بدانید بیشتر مقالاتی که به دفاع از نیوتن به چاپ رسید، در اصل به وسیله خود او نوشته شده بود و تحت نام دوستان انتشار می یافت.

با بالا گرفتن جنجال، لایب نیتز به خطا به انجمن سلطنتی متوسل شد تا دعوا را حل کند نیوتن به عنوان رئیس انجمن، هیاتی بی طرف را مامور رسیدگی کرد که تصادفا همگی از دوستان نیوتن از آب در آمدند! سپس نیوتن خود، گزارش هیات را نوشت و انجمن سلطنتی آن را منتشر ساخت. در این گزارش رسما لایب نیتز به سرقت آثار علمی متهم شد.

نیوتن همچنین از معاشرت با دیگران پرهیز می کرد. وقتی مجبور بود با دیگران ارتباط برقرار کند، زیاد در بحث ها شرکت نمی کرد. رابطه ی او با دیگر دانشمندان ظالمانه بود. او از صحبت با کسانی که جرأت داشتند با او مخالفت کنند امتناع می کرد. به دنبال دعوا با دوستان و دشمنان بود. دو نفر در زندگی نیوتن وجود داشت که او به آنها عشق می ورزید. یک نفر خواهرزاده ی او به نام کاترین بارتون که به خدمتکارِ منزلِ دایی خود (یعنی نیوتن) در لندن تبدیل شد و دیگری ریاضیدانِ سوئیسی – فاتیو د دولیر که در سن ۲۵ سالگی نیوتن را ملاقات کرد. به دلیل وابستگی عاطفی شدید این دو مرد و این حقیقت که هیچکدام از آنها هرگز ازدواج نکردند، شرح حال نویسان مظنون هستند که رابطه ی آنها همجنس بازی بوده، اما نتوانستند آن را اثبات کنند. نیوتن در اواخر عمر به بیماری سنگ مثانه مبتلا شد و در بیستم مارس ۱۷۲۷ درگذشت. او را در کلیسای وست مینستر در جوار پادشاهان انگلستان به خاک سپردند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: